top of page

Το Αμάρτημα της Μητρός μου

του Γεωργίου Βιζυηνού

«Tο Αμάρτημα της Μητρός μου»

βασισμένο στο διήγημα του Γιωργίου Βιζυηνού

2ος χρόνος

 

Μετά την επιτυχία του πρώτου κύκλου παραστάσεων στο Θέατρο Παραμυθίας τον Φεβρουάριο του 2017, «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» συνεχίζει τη διαδρομή του στο Θέατρο Αργώ, απευθυνόμενο αποκλειστικά σε εφήβους. Το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού παρουσιάζεται σε απόδοση στη δημοτική γλώσσα και σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Αντώνη Στελιανέση.

 

Ποιος είναι ο πραγματικός φορέας του αμαρτήματος, ποιος ο έχων την ενοχή; Ποιος ονειρεύεται, ποιος αληθολογεί; Ποιος περιπλανιέται στο παρόν, ποιος στην ανάμνηση; Στην παράσταση «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» του Γεωργίου Βιζυηνού, ο σκηνοθέτης Αντώνης Στελιανέσης αναζητά τη σχέση μάνας και γιου και θέτει σε σκηνική διφωνία ένα συγγραφέα-πρωταγωνιστή, που κατοικεί στο σώμα και στην όψη ενός νεαρού παιδιού, και μια μάνα, που εικονίζεται ως σκιά. Μια παράσταση-μοντάζ, που συνενώνει την αφήγηση, το θέατρο και τον κινηματογράφο και διαρρηγνύει τα όρια αθωότητας και ενοχής, συμβατικού χωροχρόνου και ονείρου, ύπαρξης και σκιάς.

Άννα Μπέρσου (εκπαιδευτικός ) 

Στην παράσταση  το κείμενο εντυπωσιακά μεταγραμμένο, απέδιδε απολυτά το γραπτό του Γεωργίου Βιζυηνού . Το σκηνικό ήταν λιτό και απέριττο δίνοντας έμφαση στους ηθοποιούς, με την μουσική σε πλήρη αρμονία, να δένει χώρο και πρόσωπα. Ο Γιωργής να λύνει τον συναισθηματικό του κόσμο, με την αντοχή του απτή, να κατευθύνει την εσωτερική του θλίψη, τον πόνο και την αγάπη. Η μανά του Γιωργή να δονείται από το πάθος της για το χαμένο της παιδί και η ανάγκη της να κρατήσει ζωντανή την κόρη της να κραυγάζει. Τα αθέατα πρόσωπα, υπαρκτά σαν να ήταν εκεί. Όσο για την Αννιώ, το γέλιο της, το βλέμμα της, τα χεριά της, ένα  μικρό κορίτσι σαν φάντασμα στην σκηνή, πάντα παρούσα. Η σκηνοθεσία εξαιρετική στοχεύοντας στην ουσία. Οι μαθητές μου και εγώ σας ευχαριστούμε.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ - ΔΙΑΣΚΕΥΗ: Αντώνης Στελιανέσης

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ: Λάμπρος Σιάκας (τ. Ειδικός Πάρεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου) 

ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ: Κατερίνα Χάλκου

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ : Μαρίνα Υψηλάντη

ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Αντώνης Στελιανέσης

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ: Νίκος Τσέκος 

ΗΧΟΛΗΨΙΑ: Νίκος Καραπιπέρης

ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΣ: Μάγδα Καλορίτη 

MΑΚΙΓΙΑΖ: Δέσποινα Αρώνη

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Vladislav Zukovsky

ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΣΚΗΝΗΣ: Ράνια Πάρδου 

 

ΔΙΑΝΟΜΗ: Μαίρη Νάνου, Χρήστος Τζιάτζιος

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ: Κώστας Τερζάκης

 

ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Κατόπιν συνεννόησης

ΚΟΣΤΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ: 7 ευρώ ανά μαθητή

ΥΠΕΫΘΥΝΗ ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ  : Ευτυχία Τερζάκη  (Τηλέφωνο Επικοινωνίας : 6945110377)

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: 4 Δεκεμβρίου 2017

About
Contact
                    Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Πόνος βουβός και ανομολόγητος μέχρι να επέλθει η λύτρωση. «Το αμάρτημα της μητρός μου» στο θέατρο Παραμυθίας.

Επίσημη πρεμιέρα για το έργο: Το αμάρτημα της μητρός μου στις 18/2/2017, στο θέατρο Παραμυθίας. Το οικογενειακό δράμα λαμβάνει σάρκα και οστά και απλώνει τις αμέτρητες ψυχολογικές προεκτάσεις του ως αφορμή για κατανόηση των προσώπων και των χαρακτήρων τους. Το ομότιτλο κείμενο του Γεωργίου Βιζυηνού είναι γραμμένο το 1883. Πρόκειται για δυνατό ψυχογράφημα που συγκλονίζει. Το συγκεκριμένο ανέβασμα είναι γεγονός πως θα συζητηθεί. Ο λόγος; Αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Αφ’ενός περνάει τα μηνύματα του και αφ’ετέρου εισάγει το θεατή στην κοσμοθεωρία μιας πολύ μακρινής εποχής.

Ο Αντώνης Στελιανέσης σκηνοθετεί το έργο, ακολουθώντας ένα απλό μοτίβο. Τοποθετεί τους ήρωες αντικριστά τον έναν από τον άλλον προκειμένου να δημιουργήσει ένα κλίμα εξομολογητικό. Η διασκευή του, αποτυπώνει την τραγική ιστορία της οικογένειας, ιδωμένη από ήρεμη σκοπιά. Ασχολήθηκε με ευαισθησία. Αφιέρωσε χρόνο και μελέτησε το πρωτότυπο κείμενο, διατηρώντας τη βασική θεματική χωρίς να βάλει περιττολογίες. Επεξηγώντας, διασκεύασε το τραγικό, με έντονο το στοιχείο του εσωτερισμού. Ο Πάνος Γκόλφης δούλεψε αριστοτεχνικά με τα φώτα. Πιο συγκεκριμένα, οι φωτισμοί του ανέδειξαν τα πρόσωπα της ιστορίας, ως πορτραίτα. Ο Νίκος Τσέκος με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, ενέτεινε την επίκληση στο συναίσθημα του δέκτη. Ο θεατής βιώνει στο μέγιστο, τη συναισθηματική μέθεξη. Η Μάγδα Καλορίτη επέλεξε να ντύσει τους ήρωες με ρούχα απλά και καθημερινά. Μην ξεχνάμε ότι αυτά τα πρόσωπα προέρχονται από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.

Ο Χρήστος Τζιάτζιος ενσαρκώνει τον Γιώργη στην πιο ονειρική εκδοχή του. Να σημειώσω ότι στο μεγαλύτερο μέρος του έργου, λειτουργεί ως ομοδιηγητικός- αυτοδιηγητικός αφηγητής. Αυτό σημαίνει ότι συμμετέχει στην ιστορία που αφηγείται. Έτσι αιτιολογείται ο ορισμός: ομοδιηγητικός. Στη συνέχεια, είναι και αυτοδιηγητικός διότι αφηγείται άλλα περιστατικά της ίδιας ιστορίας, αυτή τη φορά ως αυτόπτης μάρτυρας. Η Μαίρη Νάνουυποδύεται τη Δεσποινιώ. Προσεγγίζει το ρόλο της μητέρας, προβάλλοντας έναν εσωτερισμό. Απουσιάζουν οι υποκριτικές υπερβολές. Τα μάτια της μιλούν ως άλλος «καθρέφτης» και εξωτερικεύουν εύγλωττα, τα δυνατά της συναισθήματα. Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να πω ότι αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, διότι σεβόμενοι το αρχικό κείμενο, μας έδωσαν την ουσία μέσα από μια διαφορετική θεατρική τεχνική: το θέατρο ντοκουμέντο.

bottom of page